Το εθνικό ίδρυμα ύπνου της Αμερικής εξέδωσε νέες οδηγίες για το πόσο πρέπει να κοιμούνται οι άνθρωποι ανάλογα με την ηλικία τους.

Οι συστάσεις βασίστηκαν στην ανάλυση περισσότερων από τριακόσιες μελέτες και είναι οι ακόλουθες:

• Νεογέννητα (μέχρι τριών μηνών): δεκατέσσερις έως 17 ώρες την ημέρα
• Βρέφη (4 έως 11 μηνών): 12 έως 15 ώρες
• Μωρά (1 έως 2 ετών): 11 έως 14 ώρες
• Παιδιά προσχολικής ηλικίας (3-5 ετών): 10 έως 13 ώρες
• Παιδιά σχολικής ηλικίας (6 -13 ετών): 9 έως 11 ώρες
• Έφηβοι (14 έως 17 ετών): 8 ως 10 ώρες
• Νεαροί ενήλικες (18 έως 25 ετών): 7 έως 9 ώρες
• Ενήλικες (26 έως 64 ετών): 7 έως 19 ώρες
• Ηλικιωμένοι ενήλικες ( άνω των 65 ετών): 7 έως 8 ώρες

Οι οδηγίες δίνονται με την επισήμανση ότι σε  ορισμένα άτομα η διάρκεια του ύπνου μπορεί να είναι λίγο λιγότερη ή λίγο περισσότερη.

Αν η διάρκεια ύπνου παρεκκλίνει για μακρύ χρονικό διάστημα από τις συστάσεις μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα υγείας. Ο μικρότερης διάρκειας ύπνος έχει συνδεθεί με υπέρταση, παχυσαρκία και υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ο πολύς ύπνος, από την άλλη, έχει συνδεθεί με καρδιοπάθειες και πρόωρους θανάτους.

Αποδώσατε λοιπόν στον ύπνο σας τις σωστές χρονικά διαστάσεις και μην αγχώνεστε αν κοιμάστε μία ώρα παραπάνω ( και αισθάνεστε καλά) ή λίγο περισσότερο ( απολαμβάνοντας λίγο παραπάνω ξεκούραση).

Όμως, σε κάθε περίπτωση ο ύπνος είναι μία σοβαρή υπόθεση για να τον υποτιμήσουμε, κάτι που κάνουν συχνά οι νέοι και οι αγχώδεις άνθρωποι.

Ακούγονται πολλά για τις καθυστερήσεις στα νοσοκομεία του ΕΣΥ και για τις λίστες αναμονής.

Ιδού, όμως ένα παράδειγμα μίας άλλης διάστασης στο θέμα, που είναι γνωστή σε διάφορες εκδοχές μόνο στους μυημένους:

Σήμερα το απόγευμα, μπαίνοντας στο νοσοκομείο για να πάω στο γραφείο μου και να δεχθώ τις επισκέψεις του απογευματινού ιατρείου, είδα στον γκισέ των εξωτερικών ιατρείων να δουλεύει η προϊσταμένη του γραφείου κίνησης ( αυτού που καλεί τους ασθενείς για εισαγωγή) και με την οποία γνωριζόμαστε από πολλά χρόνια. Πλησίασα στην τζαμαρία, την χαιρέτησα και για να της κοινοποιήσω το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες δεν έχουν γίνει οι εισαγωγές που περίμενα, με βάση τα εισιτήρια που έχω δώσει, της είπα χαμογελώντας:

– Γεια σας με λένε Φιλόπουλο. Ξέρετε δουλεύω εδώ ως γιατρός και δίνω και εισιτήρια.

Κατάλαβε, αμέσως τι εννοούσα και μου απαντάει:

– Δεν πάμε καλά κ. Φιλόπουλε. Τι να κάνω; Τις καλώ και δεν έρχονται. Η μία μου λέει ότι είναι απασχολημένη και δεν μπορεί τώρα γι΄αυτό μου ζητά να την καλέσω την άλλη εβδομάδα, η άλλη θέλει να περάσουν οι γιορτές, μία άλλη μου είπε πως ακόμα φιλοξενεί την αδελφή της και δεν μπορεί να της πει να φύγει. Η δε τελευταία, σήμερα το μεσημέρι, ήταν όλα τα λεφτά: της είπα να έρθει να μπει στο νοσοκομείο την Τετάρτη και μου απάντησε πως αυτό δεν γίνεται με τίποτα γιατί την Τετάρτη έχει κλείσει ραντεβού στο κομμωτήριο. Τρελαθήκαμε εντελώς σας λέω.

Κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου και της απάντησα χαμογελώντας, καθώς αποχωρούσα, πως δεν πρέπει να αγανακτεί και να στενοχωριέται γιατί ο πελάτης, ιδίως αν είναι πελάτισσα, έχει πάντα δίκιο.

Υ.Γ.

Όλα τα εισιτήρια που δίνω για κανονική εισαγωγή ( πολυήμερη) είναι ασθενών με καρκίνο που δεν είναι κατάλληλες να αντιμετωπιστούν με ημερήσια νοσηλεία γιατί έχουν κάποιο πρόσθετο πρόβλημα υγείας ή είναι πολύ μεγάλες σε ηλικία.

Δεν το σκέφτεται κάποιος έτσι εύκολα. Γι’ αυτό και η πρόσφατη είδηση, που τη διάβασα στην ιστοσελίδα Medscape μας αφυπνίζει. 

Σύμφωνα με έρευνα φάνηκε ότι το πολύ συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο μετφορμίνη ( πιο γνωστό ως Glucophage) βρέθηκε σε μεγάλες ποσότητες σε λίμνη των Η.Π.Α., εκεί όπου διοχετεύονται τα απόβλητα παρακείμενων περιοχών. Και άλλες φαρμακευτικές ουσίες ανιχνεύθηκαν επίσης, αλλά όχι σε τόση μεγάλη ποσότητα όσο η συγκεκριμένη. Και αυτό είναι φυσικό αφού είναι το πιο συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο για τον σακχ. διαβήτη τύπου ΙΙ (70 εκατομμύρια συνταγές εκτελέστηκαν μ’ αυτό το φάρμακο πέρυσι στις Η.Π.Α).

Η αιτία της ανεύρεσης του φαρμάκου στο νερό σε τόσο υψηλές πυκνότητες οφείλεται στο γεγονός πως κάποια τμήματα του δεν διαλύονται καλά και αποβάλλονται αυτούσια από την πεπτική οδό.

Η ποσότητα του φαρμάκου στα νερά της λίμνης όπου έγινε η έρευνα είναι τόσο μεγάλη, που οι ειδικοί εκτιμούν ότι επηρεάζει την ορμονική λειτουργία των ψαριών. 

Μήπως θα πρέπει να αναγράφεται στη συσκευασία των φαρμάκων ως παρενέργεια και η περιβαλλοντική μόλυνση που προκαλούν;

Η είδηση στην γερμανική εφημερίδα Die Welt αναφέρει πως μετά από μία γνωστή και μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία που πρώτη το εφάρμοσε, τώρα και άλλη μία, επίσης μεγάλη ασφαλιστική, βρίσκεται σε συνεννοήσεις με εταιρεία κινητών τηλεφώνων για την εφαρμογή ενός application, μέσω του οποίου οι ασφαλισμένοι θα δίνουν αναφορά για την κατάσταση της υγείας τους και για παραμέτρους που αφορούν τη σωματική δραστηριότητα τους. Σε καθιστική και γενικότερα μη υγιεινή συμπεριφορά, θα υπάρχουν ειδοποιήσεις για αλλαγή του τρόπου ζωής.

Οι πελάτες που θα διάγουν σωστό τρόπο ζωής θα αμείβονται με εκπτώσεις ασφαλίστρων ή διάφορα δώρα. 

Τρία σχόλια για την είδηση:

1- Οι πιο πολλοί νομίζουν ότι η τεχνολογία γενικώς είναι κάτι το καλό και πως η κακή χρήση της είναι θέμα ανθρώπινης επιλογής. Αυτό ισχύει εν μέρει. Τα ηλεκτρονικά ρολόγια και οι κινητές εφαρμογές που μετρούν τα πόσα βήματα κάνεις, τους σφυγμούς σου, την πίεση σου ( και αργότερα το σάκχαρο ή την χοληστερίνη σου), αλλά και που προσδιορίζουν το που ακριβώς βρίσκεσαι, τι αξία έχουν για τον άνθρωπο; Είναι ανάγκη να μου πει κάποιος πόσα βήματα ακριβώς πρέπει να κάνω για να γυμναστώ; Δεν μπορώ να το καταλάβω από το χρόνο που καταναλώνω; Τις σφίξεις μου δεν μπορώ να τις μετρήσω πιάνοντας το σφυγμό μου; Περπατώντας στην πόλη ή την γνωστή ύπαιθρο, γιατί χρειάζομαι το GPS; Οι τεχνολογίες που παράγουν τέτοια δεδομένα είναι από τη φύση τους επιρρεπείς σε κακή χρήση. ( Εξαίρεση για την εφαρμογή τέτοιων συσκευών είναι οι άνθρωποι με άνοια).

2- Οι ιδιωτικές ασφάλειες υπάρχουν για να κερδίζουν οι μέτοχοι τους χρήμα. Δύο τρόποι υπάρχουν γι’ αυτό: ή πολύ ακριβά ασφάλιστρα ή επιλογή ασφάλισης των πλέον υγιών ατόμων. Και φαίνεται λογικό. Αυτό όμως που δεν είναι λογικό, ούτε σε όρους οικονομικής δραστηριότητας, είναι να εξαλείφεις τον επιχειρηματικό κίνδυνο που αναλαμβάνεις, με το να φτάνεις στα άκρα το ξεδιάλεγμα των πελατών σου.

3- Η κατάσταση υγείας του καθενός είναι προσωπικό του θέμα. Αν υπάρξουν συνεχείς καταγραφές της υγείας του, σε αρχεία ( εθνικά, ιδιωτικά κ.ο.κ.) τότε το επόμενο βήμα είναι να χρησιμοποιηθούν αυτά με τρόπο τέτοιο που να υπάρξουν διακρίσεις σε βάρος των πασχόντων. Γιατί μία εταιρεία να κάνει διευθυντή κάποιον καρκινοπαθή ή κάποιον που πάσχει από σακχ. διαβήτη; Να τις πάθει τίποτα; Γιατί να γίνει ο παχύσαρκος. που κινδυνεύει να εμφανίσει νοσηρότητα και όχι ο γυμνασμένος, στέλεχος με υπευθυνότητα; Γιατί να πάρουμε μία γυναίκα υπάλληλο που να έχει κάποια ασθένεια και να κινδυνεύει η εταιρεία να πληρώνει μειωμένης απόδοσης προσωπικό και που ίσως κάνει περισσότερες απουσίες από τη δουλειά του και να μην προτιμήσουμε μία υγιή; 

Η πρακτική συλλογής στοιχείων από την ατομική ζωή των ανθρώπων έχει κάποια συγκεκριμένα όρια. Από εκεί και πέρα υποβιβάζεται ο άνθρωπος σε μηχανή συγκεκριμένων χρήσεων. Η σύγχρονη ευγονική δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή γιατί χρησιμοποιεί πιο εκλεπτυσμένους τρόπους εφαρμογής της. Ούτε οι πολίτες μπορούν να προστατευθούν από τη νέα μόδα των ανεξάρτητων εποπτικών αρχών ( όπως συνήγοροι του τάδε και του δείνα).

Η απόφαση για εφαρμογή τέτοιων μέτρων που αφορούν την προσωπική ζωή όλων μας είναι μία καθαρά πολιτική απόφαση, από τις βασικές που χαρακτηρίζουν την πολιτική δραστηριότητα.

Τέλος, να επισημανθεί πως η ύπαρξη ενός υγιούς δημόσιου ασφαλιστικού φορέα εκτός της μικρότερης οικονομικής επιβάρυνσης των ασφαλισμένων, συμβάλει επίσης στην ορθολογική και δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας, δημιουργώντας το κατάλληλο ανάχωμα σε πρακτικές που παραβιάζουν την ιδιωτική ζωή των πολιτών.

Να αποφύγουμε τις ταραχές, τις συγκρούσεις και τις οξύνσεις.

Να απομονώσουμε όσους μας διχάζουν.

Να σταθούμε κριτικά απέναντι σε όσα μας παρουσιάζουν ως επικαιρότητα.

Να δουλέψουμε εντατικά (ο καθένας στο πόστο του).

Να σταματήσουμε τον επιδεικτικό τρόπο ζωής ( χαρακτηριστικό γνώρισμα των άδειων ανθρώπων)

Να έχουμε μνήμη. Ό,τι υπόσχεται και ο,τι έπραξε ο καθείς που εμπλέκεται στα κοινά δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Να σκεφτούμε το κοινό συμφέρον ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση του ατομικού συμφέροντος.

Να σταματήσουμε να θεωρούμε αποδεκτή την “υποχρέωση” να εξυπηρετούμε συγγενείς, φίλους, συντοπίτες, Όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, γνωστοί και άγνωστοι.

Να πάψουμε να βλέπουμε τους ξένους ως ανώτερους ( αν είναι από τα πλούσια κράτη) ή κατώτερους( αν είναι από φτωχές χώρες). 

Να ενηλικιωθούμε, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν μας φταίνε οι ξένοι, αλλά εμείς οι ίδιοι για όσα μας έχουν συμβεί.

Προτιμότερη είναι η φτώχεια με αξιοπρέπεια, από την επίπλαστη ευμάρεια με υποτέλεια. Προϋπόθεση για μια τέτοια επιλογή είναι η εμπέδωση αισθήματος δικαιοσύνης και η αναγνώριση της προσπάθειας των ηγετών.

Να δείξουμε υπομονή. Δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι σημαντικά καλύτερο ως πολίτες σε λίγα χρόνια. Μπορεί η ελευθερία να θέλει αρετή και τόλμη, αλλά θα χρειαστεί για να διαρκέσει το υποκείμενο που τη διεκδικεί να έχει προπαίδευση στον ρόλο του υπεύθυνου πολίτη. Και αυτό στη χώρα μας χρειάζεται πολύ καιρό για να αποκτηθεί από ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού. 

Η Αθήνα, αλλά και οι άλλες μεγάλες πόλεις, είχαν καταντήσει αβίωτες πριν από την κρίση, εκτός των άλλων και από την πολύ αυξημένη κίνηση στους δρόμους.

Όταν ήρθε η κρίση, η κατάσταση της οδικής κυκλοφορίας βελτιώθηκε αισθητά. Η ακριβή βενζίνη, τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας, αλλά κυρίως η ανεργία και η πτώση των εισοδημάτων δικαιολογούσαν  την εξαφάνιση από τους δρόμους ενός μεγάλου ποσοστού κυκλοφορούντων οχημάτων.

Τους τελευταίους, όμως, μήνες η κατάσταση έχει επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα. Τι συνέβη; Ήρθε η ανάπτυξη και δεν την αντιλαμβάνεται η τρόικα; Μειώθηκε η ανεργία;

Ένα ταξιτζής μου είπε πως υπάρχει πολύ μαύρη απασχόληση, γι΄αυτό και υπάρχει αδήλωτο χρήμα και αυξήθηκε η κυκλοφορία.

Ένας άλλος, στη Θεσ/νίκη, εκτιμούσε πως όλος ο κόσμος χρωστάει είτε το νοίκι του, είτε τα κοινόχρηστα, είτε τις δόσεις στην εφορία ή στην τράπεζα, είτε όλα μαζί. Και αφού δεν πληρώνει τίποτα, ό,τι έχει το ξοδεύει άμεσα.

Ένας τρίτος, στην Αθήνα, μου ανέφερε ότι έχουν μειωθεί οι αποσύρσεις πινακίδων, γιατί τώρα μπορεί να πληρώνεις ανάλογα με τους πόσους μήνες κυκλοφορείς το αυτοκίνητο σου.

Όποια και να είναι η εξήγηση η Αθήνα, της γης το δακτυλίδι ( άκου παρομοίωση) έχει γίνει πάλι εξαιρετικά εχθρική προς τους κατοίκους της.

Δημοσιεύθηκε σήμερα η νέα ρύθμιση που επιβάλει σε όλες τις επιχορηγούμενες από το κράτος ΜΚΟ να αναρτούν στο γνωστό με την ονομασία “ Διαύγεια” ιστότοπο στοιχεία για το που και πως δαπάνησαν το ποσό της επιχορήγησης που έλαβαν από το κράτος, αν αυτό ξεπερνά τις 3.000 ευρώ.

Με όλη την πείρα που έχω αποκτήσει από την πολύχρονη εθελοντική δραστηριότητα μου, επικροτώ ανεπιφύλακτα αυτή την απόφαση, γιατί νομίζω ότι αποτελεί πλέον αδήριτη ανάγκη να υπάρχει πλήρης διαφάνεια ( και όχι μόνο) στα οικονομικά των ΜΚΟ.

Δεν είναι μόνο να αποφευχθεί τυχόν κακόβουλη χρήση των οικονομικών ενισχύσεων, είναι και θέμα αξιολόγησης του πόσο ορθολογικά διαχειρίζονται οι οργανώσεις τα όσα εισέπραξαν. Και βέβαια, πάνω απ’ όλα, είναι υποχρέωση απέναντι στον δωρητή ή τον χορηγό να του παρουσιάζει η ευεργετηθείσα  οργάνωση το που και πως διατέθηκαν τα χρήματα που της εμπιστεύθηκαν.

Τα “εν οίκω, μη εν δήμω” που κυριάρχησε και κυριαρχεί ως αντίληψη στις περισσότερες οργανώσεις ( και γνωρίζω το πόσο δύσκολο είναι η αλλαγή της), πρέπει υποχρεωτικά να αντικατασταθεί από την πλήρη δημοσιότητα των οικονομικών τους. 

Και αυτό σημαίνει ότι όλες οι εθελοντικές οργανώσεις πρέπει να δίνουν απολογισμό όχι μόνο στο κράτος, όπως προβλέπει η ρύθμιση, αλλά και σε όλους τους πολίτες που τις ενισχύουν. Έτσι μόνο θα ανακτηθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου  (που έχει κλονιστεί) και θα υπάρξει αναγνώριση και ανταμοιβή σ΄αυτές που προσφέρουν καλό και ουσιαστικό έργο.

Η κακοδιαχείριση των οικονομικών δεν είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα κάποιας κομπίνας για ιδιοποίηση κοινωνικών αγαθών. Από την εμπειρία μου γνωρίζω ότι συχνά τη διοίκηση εθελοντικών οργανώσεων ασκούν καλοπροαίρετοι μεν άνθρωποι, αλλά που στην πράξη δεν διαθέτουν τα απαραίτητα διοικητικά προσόντα. Επίσης, καθόλου σπάνιο, είναι να δραστηριοποιούνται άνθρωποι που εύκολα αφήνονται να παρασυρθούν από τα οράματα ή τις φιλοδοξίες τους και εξ’ αυτών αδιαφορούν κάποιες φορές αν τηρούν τους κανόνες της ορθής – χρηστής διαχείρισης.

Αυτοί οι άνθρωποι συχνά έχουν την ικανότητα και τη θέληση να επιβάλουν την παρουσία τους, γεγονός που διευκολύνεται από το εθελοντικό και συχνά επίπονο έργο που επιτελούν. Έτσι, κάθε προσπάθεια αλλαγής της συμπεριφοράς τους προσκρούει στη δύναμη της συνήθειας και στην υποστήριξη που μπορεί να έχουν από όσους τους πλαισιώνουν, που και αυτοί με τη σειρά τους χαρακτηρίζονται από την καλή προαίρεση τους και την αυτονόητη εμπιστοσύνη που δείχνουν στα λόγια ή τις πράξεις αυτών των ανθρώπων.

Και ναι μεν αυτά μπορεί να είναι κατανοητά και συχνά ν’ αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση ως συμπαθή γραφικότητα, από την άλλη όμως, στην ουσία, μπορεί να οδηγήσουν πιο εύκολα σε κακοδιαχείριση πόρων και σπατάλη ανθρώπινου κόπου.

Η μόνη θωράκιση απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις είναι η πλήρης διαφάνεια και η θέσπιση κάποιων κανόνων στον τρόπο λειτουργίας των ΜΚΟ. Όχι προς τη συνηθισμένη από την πολιτεία κατεύθυνση του περισσότερου κρατικού ελέγχου, αλλά το αντίθετο, προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης διαφάνειας προς την κοινωνία.

Οι καιροί της ανέμελης διαχείρισης ή της εν λευκώ εξουσιοδότησης έχουν τελειώσει. Και είναι καλό αυτό. Σήμερα χρειαζόμαστε χρηστή, έξυπνη (αποδοτική) και πάνω απ’ όλα διάφανη διαχείριση στις εθελοντικές οργανώσεις. Τελεία και παύλα

Υ.Γ. Καθώς το θέμα είναι σημαντικό και ενδιαφέρον θα έχει και συνέχειες.

Πριν κάποιες δεκαετίες ο Βούλγαρος καλλιτέχνης  Christo (Javacheff) είχε την έμπνευση να  σκεπάζει διάσημα κτίρια ή ενδιαφέροντα φυσικά τοπία με χιλιάδες τετραγωνικά υφάσματος, διαφοροποιώντας ή “εξαφανίζοντας” την εικόνα τους και αυτό που σηματοδοτούσε. Και αυτή η παρέμβαση δεν διαρκούσε πολλές ημέρες.

Αυτή η πρακτική μου είχε φανεί πως θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμη σ΄εμάς τους Έλληνες, πως θα μπορούσε να μας βοηθήσει να αντικρίσουμε καλύτερα τον πραγματικό εαυτό μας, το ποιοι πραγματικά είμαστε.

Πιο συγκεκριμένα: Αν για ένα μήνα σκεπάζαμε εμείς όλα τα αρχαία μνημεία, κλείναμε τα μουσεία, κρύβαμε επιγραφές, εξαφανίζαμε αναφορές και συζητήσεις σχετικές με τους αρχαίους ημών προγόνους, αν δηλ. ζούσαμε ένα μήνα χωρίς τους αρχαίους Έλληνες ( και τη σχέση τους με αυτό τον τόπο), τότε θα επικεντρωνόμαστε σ’ αυτό που σήμερα είμαστε, θα αναδεικνύαμε με σαφήνεια, χωρίς φτιασιδώματα και αναδρομές, αυτό που είναι το πραγματικό είδωλο και η πραγματική αξία μας.

Γιατί, δυστυχώς, είμαστε σαν τους ξεπεσμένους απόγονους πλουσίων οικογενειών, που  όντας φτωχοί ως ρακένδυτοι συνεχίζουν να έχουν την μύτη ψηλά και να νομίζουν πως είναι σπουδαίοι, κάτι που αναπόφευκτα έχει ως αντίτιμο την ιλαρή αντιμετώπιση των άλλων.

Λοιπόν, αν θέλουμε προκοπή ας δούμε τον πραγματικό εαυτό μας. Τις δικές μας ικανότητες και δυνατότητες. Ας πάψουμε να ζούμε και να παρηγοριόμαστε από τους αρχαίους. Ας σταματήσουμε τα δάνεια από το παρελθόν, γιατί και αυτά δεν είναι δωρεάν.

Αν το σημερινό πρόσωπο μας μας στεναχωρήσει, δεν πειράζει. Μόνο αν πατάμε γερά στη γη , θα μπορέσουμε να βρούμε το βηματισμό που μας αξίζει ( γιατί στο κάτω- κάτω δεν είμαστε – η πλειοψηφία- για πέταμα).

Όχι, λοιπόν το καθημερινό σήριαλ με την Αμφίπολη. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Ας αφήσουμε τους νεκρούς στην ησυχία τους και ας συγκεντρωθούμε στο πως οι ζωντανοί θα αναστήσουν αυτόν τον τόπο με συντεταγμένη δημιουργική εργασία, αντοχή και κέφι.

Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει τις τελευταίες ημέρες δεν είναι η αγριότητα των τζιχαντιστών. Αυτά συμβαίνουν όταν οι λούμπεν της διεθνούς κοινότητας αισθάνονται πως έχουν και αυτοί εξουσία πάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Ο κακομοίρης και χαζός εύκολα αποκτά τέτοια ένστικτα. Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η εκκωφαντική σιωπή όλων όσων προς ενός ή δύο ετών είχαν πάθει λογοδιάρροια για τη δημοκρατία στη Συρία και τον κακό Ασαντ. Αυτοί που εκπαίδευσαν τους εξεγερμένους, αυτοί που μαζευόντουσαν στα ξενοδοχεία διαφόρων πόλεων (και ιδιαίτερα στην Κωσταντινούπολη), για να φτιάξουν τη νέα Συρία, αυτοί που ξόδευαν τα χρήματα των φορολογούμενων για να δίνουν όπλα και τεχνική βοήθεια στην κάθε παραθρησκευτική σέχτα, αυτοί, λοιπόν, δεν αισθάνονται ενοχές για όσα συμβαίνουν; Μπορεί να πει κάποιος ότι είχαν άγνοια, ότι δεν τους είχαν προειδοποιήσει; Μέχρι και ο Ασαντ φώναζε  για το ποιοι είναι οι αντίπαλοι του και και προειδοποιούσε ότι στο τέλος θα την πληρώσουν οι γύρω χώρες και η Δύση απ’ αυτούς τους υπάνθρωπους που εξέθρεψαν για να τον ρίξουν. ( Κανέναν πάλι δεν εντυπωσίασε το γεγονός ότι στρατιώτες και λαός της Συρίας στήριζαν με τόση πίστη και αγώνα έναν δικτάτορα – με ή χωρίς εισαγωγικά;).

Θα μου πείτε αισθάνθηκαν ενοχές αυτοί ( οι ίδιοι πολιτικοί ηγέτες) που ενίσχυσαν και πανηγύρισαν την ανατροπή του Καντάφι και την επιστροφή της “δημοκρατίας” στη Λιβύη; Δείτε τη κατάφεραν. Σε τι αραβική άνοιξη ζουν και χαίρονται οι άνθρωποι σ΄αυτή τη χώρα.

Όσο για το Ιράκ, δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη αναφορά.

Αν επομένως οι στόχοι ήταν αυτοί που οι ηγεσίες των Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών και Γερμανών (μαζί και των Τούρκων) διαλαλούσαν, τότε μιλάμε για απόλυτη ανικανότητα, τόσο σε πρόβλεψη, όσο και σε σχεδίαση και υλοποίηση. Οφείλουν, τουλάχιστον, αυτοί οι υπεύθυνοι για τις καταστροφές ηγέτες να ζητήσουν συγνώμη από τους εκατοντάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένους Σύριους, Λίβυους και Ιρακινούς.

Εκτός και αν ο στόχος τους δεν ήταν η δημοκρατία, η ελευθερία και το μπλα – μπλα – μπλα, αλλά να γυρίσουν ολόκληρες περιοχές του Αραβικού κόσμου σε συνθήκες πρωτόγονης ζωής. Τότε, πράγματι, το κατάφεραν. Αλλά και πάλι οφείλουν ένα μεγάλο συγνώμη στους πολίτες της Ευρώπης και της Αμερικής, που τους απέκρυψαν τις αληθινές προθέσεις τους και τους κορόιδεψαν για τους δήθεν υψηλών ιδανικών στόχους που επεδίωκαν.

Η σιωπή δεν τους απαλλάσσει από την ενοχή. Από την τιμωρία, όμως, δεν είναι απίθανο να τους προστατεύσει. Οι λαοί έχουν συνήθως κοντή μνήμη και οι Αραβικές χώρες είναι μακρυά. Εξάλλου ποιος θα θυμάται όλα αυτά όταν αρχίσουν να έρχονται τα καραβάνια της προσφυγιάς.

Έχει σκοτεινιάσει για καλά στο Χαλάνδρι και επιστρέφω με το αυτοκίνητο σπίτι μου. Φτάνω στη διασταύρωση και πρέπει να πάω αριστερά. Σταματώ και κοιτάω δεξιά – αριστερά. Δεν βλέπω κάτι να κινείται. Ακούω όμως από μακρυά ήχο από μηχανάκι που πλησιάζει. Δεν προχωρώ. Κοιτάω στον καθρέπτη και ψάχνω να δω μήπως με πλησιάζει κάτι από πίσω. Δεν βλέπω τίποτα. Κάνω να συνεχίσω την πορεία μου, σταματώ όμως αμέσως γιατί διακρίνω ένα μηχανάκι ερχόμενο από δεξιά να περνά με ταχύτητα μπροστά από το αυτοκίνητο. Ο κουρεμένος γουλί οδηγός, κοντά στα 35-40  σταματά και μου βάζει τις φωνές. Του επισημαίνω ότι δεν φαινόταν ( πιθανόν δεν είχε τα φώτα αναμμένα ή τα φώτα δεν ήταν έντονα ή η ταχύτητα που είχε αναπτύξει ήταν μεγάλη και δεν τον είδα, ενώ τον άκουγα ή, τέλος, να μου διέλαθε της προσοχής). Σε κάθε περίπτωση πέρασε μπροστά μου ταχύτατα και από την μεριά μου τον συμβούλεψα να μην τρέχει τόσο πολύ μέσα στα στενά (όλο το συμβάν εξελίχθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα). Αρπάζεται ακόμα περισσότερο και γίνεται ακόμα πιο επιθετικός. Του ανταπαντώ δεόντως, αλλά του τονίζω πως δεν θέλω να συνεχίσω τέτοιου είδους κουβέντα μαζί του. Αυτό τον ερεθίζει ακόμα περισσότερο και συνεχίζει φωναχτά να με ρωτά αν ήθελα να τον σκοτώσω, αν ξέρω τι σημαίνει προτεραιότητα από τα δεξιά και όλα αυτά τα άνευ ουσίας μάγκικα.  " Άσε με μας ρε άνθρωπε μου βραδιάτικα" του ξανατονίζω. Αυτός με το μηχανάκι σταματημένο συνεχίζει να μου επιτίθεται φραστικά. Η γυναίκα μου βάζει τις φωνές και μου λέει να φύγω. Της απαντώ, εις ευήκοον του νευριασμένου,   “ πως δεν βλέπεις ότι ο άνθρωπος είναι βλάκας. Τι να κάνω;”. Αφού ο μονόλογος του πλέον συνεχίζει για λίγο, φεύγει. Ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται το σπίτι μου. Παρκάρω. Η κόρη μου μου λέει ότι δεν έπρεπε να τσακωθώ. Η γυναίκα μου εκτιμά ότι αυτός (που μένει ένα στενό παραπάνω) φαίνεται επικίνδυνος. Με προτρέπει να μην αφήσω έξω το αυτοκίνητο, γιατί μπορεί να του κάνει ζημιά. Έχει ίσως δίκιο. Το μάτι μου πήρε τον λεγάμενο να επιστρέφει από τον πιο πάνω δρόμο αμέσως μετά, για να δει που βρίσκομαι. Στη συνέχεια, μετά ένα πεντάλεπτο πέρασε μπροστά από το σπίτι μαζί με έναν άλλο μηχανάκια.

Συμπέρασμα: σωστή η συμβουλή να μην τσακώνεσαι. Όμως, από την άλλη, δεν πρόκειται να χαρίσω σε κανέναν, περιθωριακό ή μη, την ελευθερία μου να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. Σε κανέναν δεν εκχωρώ τον ζωτικό χώρο μου, δηλ. την ησυχία του σπιτιού μου, της γειτονιάς μου και της διαβίωσης μου. Δεν θέλω να ζήσω υπό την κυριαρχία κανενός. Και αυτό αφορά όχι μόνο ό,τι προκύπτει από τις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και αυτό που ζούμε στην καθημερινή ζωή μας. Δεν ανέχομαι την καθημερινή βία στη δουλειά από τον εργοδότη ή τον συνάδελφο, στο δρόμο από προβληματικά, κακοποιά, άσπρα, μαύρα, ντόπια ή ξένα άτομα. Δεν ανέχομαι να με κακομεταχειρίζονται πουλώντας μου με υπερβολικές τιμές, παρέχοντας μου κακή εξυπηρέτηση, ασκώντας λεκτική επιθετικότητα κ.ο.κ. Η βία δεν ταυτίζεται μόνο με τα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις. Βία πολύ χειρότερη είναι αυτή που ασκεί ο κάθε αντικοινωνικός και ταράζει την καθημερινή ζωή μου. Να αλλάξω τις πολιτικές επιλογές που με ταλαιπωρούν δεν είναι εύκολο. Να αντισταθώ, όμως, στην βία της καθημερινότητας είναι εφικτό. Αν δεν το κάνω, τι σόι πολίτης θα είμαι; τι κοινωνία θα συνδιαμορφώσω. Στις μεγάλες πολιτικές αλλαγές για την απραξία μου έχω το άλλοθι της αδυναμίας μου, στον μικρόκοσμο μου, όμως, όχι. Δεν μπορώ να αδρανώ. Αντί να σκύβω το κεφάλι και να μην μιλάω, οφείλω να επιλέξω την ενεργητική αντίδραση.