Εξαιτίας της δραστηριότητάς μου στην προώθηση της αντικαρκινικής πολιτικής στη χώρα μας, ιδιαίτερα μέσω της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, αλλά και του Νοσοκομείου όπου εργάζομαι για 31 συναπτά έτη, του “Αγ. Σάββα”, γνώρισα πάρα πολλούς δημοσιογράφους του χώρου της υγείας, αλλά και των ειδήσεων.

Ενώ στην αρχή υπήρχε μία κάποια  προκατάληψη για αυτούς τους επαγγελματίες, παρόμοια με αυτήν που έχει καλλιεργηθεί σ’ όλους σχεδόν τους Έλληνες, σύντομα αυτή εξαφανίστηκε καθώς ανακάλυψα ότι με όλους όσους συνεργαζόμουνα ήταν σκληρά εργαζόμενο ανθρώποι, με ιδιαίτερη τάση να ανακαλύψουν την αλήθεια και να τη διασταυρώσουν, με καλή διάθεση απέναντι στο συνομιλητή τους, με ιδιαίτερη προσοχή στο πως να παρουσιάσουν πιο καλά το θέμα που επεξεργαζόντουσαν. Δεν φτιασίδωναν, ούτε κατεύθυναν τη συζήτηση κατά πως αυτοί θέλανε, παρά μόνο στο μέτρο που επιθυμούσαν να αναδείξουν προβλήματα, για να μπορούν έτσι να πιέσουν την Πολιτεία για την επίλυση τους.

Οι περισσότεροι μάχιμοι δημοσιογράφοι που γνώρισα ήταν άνθρωποι με δυσανάλογα χαμηλές αμοιβές, πολλοί είχαν να πληρωθούν μήνες ( και αναφέρομαι και για πριν από πολλά χρόνια), ενώ αναγκαζόντουσαν να καλύψουν το εισόδημα τους προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σε πολλούς εργοδότες.  

Τα τελευταία χρόνια “έχασα” πολλούς, καθώς η ανεργία κτύπησε βαριά αυτόν τον κλάδο. Κάποιοι (ες) έμαθα πως  βρήκαν πρόσκαιρες δουλειές που κάπως τους βοηθούσαν στο να επιζήσουν, άλλοι(ες) παροπλίστηκαν και συνεχίζουν την αναζήτηση κάποιας απασχόλησης, ενώ πολλοί δέχτηκαν να δουλέψουν με εξευτελιστικές συνθήκες και αμοιβές. Όλοι και όλες εξακολουθούν να διατηρούν μέσα τους το “σαράκι” της δημοσιογραφίας. Και αυτό εμένα με εντυπωσιάζει και μ’ αρέσει. Σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι δοσμένοι, αγαπούν τη δουλειά τους.

Οι εκδοτικοί οίκοι για να περιορίσουν τις ζημιές τους , πέρα από την συνήθη πρακτική των απολύσεων, ακολούθησαν και μία άλλη τακτική, λιγότερο γνωστή, αλλά εξίσου επιβαρυντική για τους δημοσιογράφους :  οι λίγοι που έμειναν να δουλεύουν έκαναν

αναγκαστικά

και όλη τη δουλειά που έκαναν πριν αυτοί που έφυγαν. Και ας είχαν τις ίδιες ή μεγαλυτερες οικογενειακές και αλλές υποχρεώσεις.

Και ακόμα μία δύσκολη πλευρά του να είσαι δημοσιογράφος είναι πως δεν μπορείς μετά το όποιο ωράριο να γυρίσεις σπίτι και ν’ αράξεις ( να ξεκουραστείς και να φορτώσεις τις μπαταρίες σου, μόνος σου ή με τους δικούς σου ανθρώπους). Πρέπει να κυκλοφορείς να σε βλέπουνε και να βλέπεις. Και ενώ φαίνεται καλό να πίνεις το ποτό σου σε κάποιο μπαρ, υποθέτω ότι πολλοί απ’ αυτούς θα ήθελαν να είναι με τις πυτζάμες και τις παντόφλες στη θαλπωρή του σπιτιού τους).

Αλλά και το στρες που έχουν είναι εξαιρετικά έντονο. Γι’ αυτό κι οι δημοσιογράφοι είναι ένας κλάδος που το κάπνισμα και η ανθυγιεινή διατροφή ( αυτό που ανέφερα για τις συναντήσεις σε μπαρ και ταβέρνες, για να μη χαθεί κάποια ενδιαφέρουσα πληροφορία) αποτελούν συνήθειες της πλειοψηφίας απ’ ααυτούς.

Οι πραγματικοί δημοσιογράφοι  δεν είναι οι προβεβλημένοι σταρ ( λέξη και αυτή) που βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια. Είναι οι πολλοί που καθημερινά δίνουν την μάχη για την είδηση, που κυνηγούν το ρεπορτάζ, που ακούν καταγγελίες και τρέχουν να τις διασταυρώσουν, που ανακαλύπτουν και αναδεικνύουν πλευρές της κοινωνικής ζωής μας που δεν είναι εύκολα ορατές ή πλήρως κατανοητές από τους απλούς πολίτες.

Το πιθανό κλείσιμο το ΔΟΛ δεν με απασχολεί ως “πολιτικό” γεγονός. Με θλίβει για όσους εργάζονταν εκεί. Για τους δημοσιογράφους που από προσωπική εμπειρία ξέρω πόσο σκληρά ασκούσαν το λειτούργημα  τους και για όλους εκείνους που τους πλαισίωναν σ’ αυτό.

Στους Έλληνες δημοσιογράφους αξίζουν εύσημα και συμπαράσταση. Στους “μηντιάρχες” ας στραφούν παράπονα, διαμαρτυρίες και κατηγορίες ( Και στους πολιτικούς, για να μην ξεχνιόμαστε).

“Κόψτε το οξυγόνο” σε μη βιώσιμες επιχειρήσεις, είναι ο τίτλος άρθρου στο οικονομικό ένθετο Κυριακάτικης εφημερίδας, με υπότιτλο: Αυστηρές εντολές στις τράπεζες από τον SSM για τους «κόκκινους» οφειλέτες – Όποιο σχήμα δεν έχει πιθανότητες ανάκαμψης, θα οδηγείται σε οριστικό «λουκέτο».

Το θέμα είναι απλό: όσες επιχειρήσεις δεν είναι κερδοφόρες ή επιζούν με δανεικά και αγύριστα πρέπει να κλείσουν. Αυτό που δεν έγινε πριν 35 χρόνια, θα γίνει τώρα, γιατί τώρα το επιβάλλουν οι δανειστές, ενώ τότε ήταν απόφαση που έπρεπε να λάβουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι μίας κυρίαρχης χώρας.

Και γιατί αυτό έπρεπε ή πρέπει να συμβεί; Μια προσωπική “εμπειρία” ως απάντηση.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 ζούσα στη Δυτική (τότε) Γερμανία. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση η στάση της γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στα μεγάλα ναυπηγεία της χώρας. Οι δουλειές τους δεν πήγαιναν καλά και ο φόβος του κλεισίματος ήταν υπαρκτός. Οι εργαζόμενοι έκαναν διαδηλώσεις και απεργούσαν, ζητώντας την στήριξη της γερμανικής κυβέρνησης. Γινόταν μεγάλη συζήτηση σ’ όλα τα ΜΜΕ για το μέλλον της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας τους. Πάνω στην μεγάλη όξυνση βγαίνει δημόσια ο καγκελάριος Κολ και κατηγορηματικά δηλώνει: “ Δεν πρόκειται να δώσω ούτε ένα φένιχ για βιομηχανίες που δεν μπορούν να επιζήσουν. Είμαι διατεθειμένος να δώσω όσα μάρκα χρειάζονται για νέες επιχειρήσεις που έχουν μέλλον” Και τέρμα, αυτό ήταν. Βασικό επιχείρημα της απόφασης του ήταν ότι τα γερμανικά ναυπηγεία αδυνατούσαν να ανταγωνιστούν τα Κορεάτικα ( που τότε ήταν σε άνθιση, για να ακολουθήσει μετά η Κίνα) και επομένως δεν υπήρχε πιθανότητα να ανακάμψουν. Και έτσι έκλεισαν

μεγάλες μονάδες, παρά τις ισχυρές αντιδράσεις. Το ίδιο συνέβη και με άλλες βιομηχανίες. Αλλά παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται στον επιχειρηματικό χάρτη νέες, ενώ οι παλαιές αφού δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε κρατική οικονομική στήριξη, εκσυγχρονίστηκαν γρήγορα ώστε να επιζήσουν στο σύγχρονο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Στην Ελλάδα εκείνη την εποχή “κοινωνικοποιούσαμε” τις προβληματικές επιχειρήσεις και τις φορτώναμε στα έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού, που με τη σειρά του έφτιαχνε ισολογισμό με δάνεια, κυρίως από το εξωτερικό. Και τελικά οι προβληματικές, οι ζημιογόνες, εταιρείες έκλεισαν μετά από κάποια χρόνια και το κράτος (ο δανειστής τους)  χρεοκόπησε

σχετικά πρόσφατα. Επομένως δεν έζησαν ούτε αυτές καλά, ούτε εμείς καλύτερα. Αντίθετα οι Γερμανοί τα πήγαν μια χαρά. 

Έτσι προσωπικά πείστηκα ότι το οξυγόνο σε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, μπορεί εύκολα να γίνει μονοξείδιο για το κράτος και τις άλλες υγιείς επιχειρήσεις. Η συμπόνια για εργαζόμενους ή το συναισθηματικό δέσιμο με κάποια εταιρεία, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την πραγματικότητα, που έχει τους δικούς της κανόνες. Για να βοηθηθεί ο εργαζόμενος, πρέπει να στηρίζεσαι στις πραγματικές συνθήκες και να βλέπεις μπροστά. Χρειαζόμαστε δημιουργική πολιτική. Αυτό ισχύει και για δεξιούς και για αριστερούς και για τους πάνω και για τους κάτω. 

Και σαν υστερόγραφο: το δράμα δεν είναι μόνο η αναπόφευκτη απώλεια θέσεων εργασίας που επέρχεται ( γι’ αυτό και επιδιώκουν οι δανειστές την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων). Το δράμα είναι ότι αυτό θα συμβεί τώρα που οι χώρες που αναζητούν επενδυτές, για να απασχολήσουν τους πολίτες τους, είναι πολύ περισσότερες από αυτούς που μπορούν (σοβαρά) να επενδύσουν. Καθυστερήσαμε 35 ή περισσότερα χρόνια. Τώρα χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερη δημιουργική πολιτική και εγκατάλειψη των ράθυμων συνηθειών μας.

Είχα καιρό να ταξιδέψω οδικώς προς τα πάνω. Το έκανα αυτές τις ημέρες. Και για άλλη μία φορά αντιλήφθηκα πόσο λογικό είναι οι ξένοι να μας κάνουν ό, τι θέλουν. 

Όταν κάθε λίγα χιλιόμετρα έχουν φτιαχτεί διόδια που φράζουν το δρόμο και για να συνεχίσεις το ταξίδι σου θα πρέπει να πληρώσεις, και το κάνεις, τότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερες μελέτες ή μυστικές υπηρεσίες για να αναλύσουν τον χαρακτήρα και την αντοχή του Έλληνα στην εκμετάλλευση του.

Ας είναι καλά αυτός ο μεγαλοφυής Υπουργός, ο Σουφλιάς, που σκέφτηκε να παίρνουν λεφτά οι κατασκευαστικές εταιρείες και από τους πολίτες, για να φτιάχνουν δρόμους αλλού, με τις επιχορηγήσεις του κράτους, τις επιδοτήσεις της Ε.Ε., τις υπερτιμολογήσεις, τις καθυστερήσεις και τη γνωστή ποιότητα. Και ας τα χιλιάσουν και όλοι οι μετέπειτα Υπουργοί και Κυβερνήσεις, που αδύναμοι οι φουκαράδες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν την κατάσταση.

Βέβαια από την εποχή του Σκίρωνα, που την είχε στήσει στην Κακιά Σκάλα και λήστευε τους διερχόμενους, έχουμε κάνει βήματα προόδου. Ο Σκίρωνας υποχρέωνε τους ταξιδιώτες, αφού τους έπαιρνε τα χρήματα, να του πλύνουν τα πόδια και όπως το έκαναν τους έδινε μία κλωτσιά και τους έριχνε στο γκρεμό ( όπου τους περιποιόταν μία μεγάλη χελώνα). Από τότε η περιοχή φέρει την ονομασία Σκιρωνίδες πέτρες.

Θα πρότεινα λοιπόν για να είμαστε δίκαιοι: 1) να μετονομαστεί η Εθνική Οδός σε Οδός Κατασκευαστών ( για να αποκατασταθεί η αδικία, αφού αυτοί κάνουν κουμάντο), 2) να μπουν στα διόδια οι φωτογραφίες των μεγαλομετόχων των κατασκευαστικών εταιρειών, για να τους ευχαριστούμε που δεν φτιάξανε και άλλα διόδια ενδιάμεσα στα ήδη υπάρχοντα ( ποιος θα τους εμπόδιζε, πέρα ίσως από την γελοιότητα του ήδη μεγάλου αριθμού τους ) και 3) να αφιερώσω σ’ όλους μας το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου με  τον

Παύλο Σιδηρόπουλο & την Μαρία Φωτίου, “Ηλεκτρικός Θησέας”, γιατί αυτός μας έχει μείνει, αδύναμος να σκοτώσει του σύγχρονους Σκίρωνες, όπως το έκανε στην εποχή του ο Θησέας, βασιλιάς των Αθηναίων.

Ένα αυτοκίνητο δεν κρίνεται ασφαλές και κατάλληλο από το πως συμπεριφέρεται σε ανοικτό ίσιο δρόμο, χωρίς κίνηση και λακκούβες, αλλά σε στροφές, σε απότομο φρενάρισμα, σε ξαφνικό πρόβλημα. Το ίδιο ισχύει σε όλα τα συστήματα. Στις έκτακτες καταστάσεις φαίνεται η δύναμη και η ικανότητα του οποιοδήποτε οργανισμού ή συστήματος. 

Παρακολουθώ με μεγάλη έκπληξη και θλίψη, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι και γνωστοί, αυτή την ιστορία της δραστηριοποίησης διάφορων “αλληλέγγυων” στο θέμα της “προσφυγικής κρίσης” στη χώρα μας.

Πως στο καλό μπήκαν και δραστηριοποιήθηκαν στη χώρα μας; Ποιος τους έλεγξε, τους ενέκρινε, τους καθόρισε το τι και το πως να το κάνουν; Κανείς.

Πως είναι δυνατό να ασκείς πολιτικό ακτιβισμό σε θέμα εθνικής εμβέλειας σε ξένη επικράτεια, χωρίς κανείς από τον κρατικό μηχανισμό της να σ’ έχει ελέγξει;

Ας μαζευτούν κάποιοι δικοί μας “αλληλέγγυοι” και ας πάνε στα Σκόπια, στην Γερμανία, στην Ισπανία, όπου θέλουν, να ασκήσουν την αλληλεγγύη τους, όπως το κάνουν εδώ, χωρίς να πάρουν ειδική άδεια από τις αρχές. Ούτε θα καταλάβουν πως θα τους ξαναστείλουν πίσω ( το ταχύτερο εξπρές ταξίδι επιστροφής θα κάνουν).

Δεν αναιρώ την καλή διάθεση για προσφορά,, ούτε υποτιμώ κανέναν. Απλά μου φαίνεται ότι πολλοί φιλάνθρωποι μαζεύτηκαν ( ιδίως από ιδρύματα ευπόρων των ΗΠΑ), πολλές οργανώσεις μαϊμού κυκλοφορούν και το χρήμα από ιδιωτικούς, κρατικούς ή ευρωπαϊκούς πόρους είναι πολύ. 

Από την άλλη, δεν μπορούσαμε ούτε τη στοιχειώδη καταγραφή και έλεγχο αυτών των οργανώσεων να κάνουμε; Δεν είναι θέμα αρνητικής κριτικής κομματικής. Είναι ζήτημα σοβαρό, κραυγαλέα απόδειξη ανυπαρξίας κράτους. Ελαττωματικής λειτουργίας του. Δεν είμαι απ’ αυτούς που θέλουν το κράτος μονοπώλιο στα πάντα. Πιστεύω στην κοινωνία των πολιτών. Αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω και θεωρώ αυτονόητη την ύπαρξη κανόνων και μηχανισμών ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στην επικράτεια του. Έτσι εξασφαλίζεται καλύτερη βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη, αλλά και η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια των πολιτών και του συλλογικού είναι τους. 

Αν συνεχίζουμε αυτή την κατρακύλα, μας βλέπω να καταφεύγουμε όλοι μας για βοήθεια στους  “αλληλέγγυους” της αλλοδαπής.

Είναι πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Πολύ, ίσως πιο επίκαιρα απ’ αυτό που με απογοήτευσε σήμερα το πρωί.

Διαβάζοντας τον Spiegel, στα πρώτα θέματα του προβάλει είναι και η κατάσταση στην Ειδομένη, με αφορμή αυτή τη φορά την επίσκεψη του ογδοντάχρονου πρώην υπουργού εργασίας της Γερμανίας, ο οποίος έφτιαξε μία σκηνή και έμεινε στον πρόχειρο καταυλισμό της περιοχής, σ’ ένδειξη συμπαράστασης στους πρόσφυγες. Καλή και επαινετή η πράξη του.

Αυτό που με απογοήτευσε είναι η περιγραφή του περιοδικού. Αναφέρει την Ειδομένη ως περιοχή που βρίσκεται  “ στα σύνορα Ελλάδας – Μακεδονίας”. Πουθενά, σε κανένα ρεπορτάζ όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ τον γερμανικό τύπο δεν αναφέρεται η λέξη Μακεδονία για να προσδιορίσει γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας μας. Όταν θέλουν να αναφέρουν κάποιο γεγονός που λαμβάνει χώρα στην Μακεδονία μας, χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό: Βόρεια Ελλάδα. Συστηματικά, γιατί κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται χωρίς κεντρική καθοδήγηση ( και μετά σου μιλάνε για ελευθερία τύπου στη Δύση) καλλιεργείται στους πολίτες των άλλων κρατών η ταύτιση της Μακεδονίας με το λαθροκρατικό Σλαβο-αλβανικό κατασκεύασμα. Σε λίγα χρόνια ο μέσος Γερμανός το μόνο συνειρμό που θα κάνει ακούγοντας ή διαβάζοντας τη λέξη Μακεδονία είναι με την περιοχή του Βαρδάρη.

Μα είναι τόσο δύσκολο να οργανωθεί μία συστηματική παρέμβαση από την Ελλάδα, σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς και άλλους επιφανείς και μη πολίτες που να αντιπαλέψουν αυτή την προπαγάνδα; Τόσες ΜΚΟ για κάθε νόσο και κάθε ευαισθησία διαθέτουμε και επιδοτούσαμε, τόσο δύσκολο είναι να φτιάξουμε μία ή περισσότερες γι’ αυτό το σκοπό; Για την αποκατάσταση της αλήθειας;

Και αν σας φαίνεται υπερβολικό, σκεφθείτε απλά όταν ακούτε ή διαβάζετε για το Μόναχο ο προσδιορισμός που το συνοδεύει είναι πως είναι πόλη της Νότιας Γερμανίας ή πόλη της Βαυαρίας; 

Καλά τα χαμόγελα και οι δήθεν διπλωματίες, αλλά ο τόπος δεν αντέχει να υφίσταται για τόσο πολλά χρόνια μόνο εθνικές ήττες και υποτιμήσεις. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο εύκολα. Και κάτι τέτοιο είναι η υπεράσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Αν δεν το μπορούμε, τότε…….. 

Ετοιμάζοντας τις διαφάνειες μίας παρουσίασης που έχω να κάνω την ερχόμενη Κυριακή σχετικά με το κάπνισμα, ξαναβρήκα το πρώτο διάταγμα στο ελληνικό κράτος που απαγόρευε αυτή τη συνήθεια στα γραφεία και στα καταστήματα του ελληνικού δημοσίου. Το διάταγμα, που εκδόθηκε το 1856, από  τη Βασίλισσα Αμαλία ( στο όνομα του “ελέω Θεού” βασιλέα Όθωνα)  αφορούσε τόσο τους επισκέπτες, όσο και τους “δημόσιους υπάλληλους και κρατικούς υπηρέτας” 

Πολύ μου άρεσε η έκφραση “υπηρέτης του κράτους”. Δείχνει μία αφοσίωση σε ειδικό σκοπό, μία με αυταπάρνηση και ευπείθεια εκτέλεση καθήκοντος και αυτό προς το κοινό καλό: το συμφέρον του Δημοσίου.

Αλλά τις εξιδανικευμένες ονειροφαντασίες μου για τις “καλές παλιές εποχές”, ήρθε να εξαλείψει μία σημερινή είδηση. Όχι σχετικά με την ποιότητα των δημόσιων υπαλλήλων ή “κρατικών υπηρετών”, όπως εγώ, αλλά από το γεγονός πως βρίσκομαι και εγώ στο πλουσιότερο 3% των Ελλήνων, με άλλα λόγια θα μπορούσα να θεωρηθώ για έναν αλλοδαπό πως είμαι μέρος της ελληνικής ολιγαρχίας. Οπότε το κρατικός υπηρέτης και μέλος της οικονομικής ελίτ δεν ταιριάζουν.

Τα γράφω αυτά γιατί διάβασα πως: 

 Το 3% των φορολογουμένων πληρώνει το 42% του φόρου εισοδήματος, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ανάλυση εισοδημάτων που δηλώθηκαν το 2015). Οι υπόλοιποι δεν πληρώνουν τίποτα.Τα ποσοστά αυτά αντιστοιχούν σε 267.480 φορολογουμένους με εισόδημα άνω των 30.000 ευρώ, οι οποίοι δηλώνουν εισοδήματα ύψους 35 δισ. ευρώ.

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΓΓΔΕ, 1.176.043 φορολογούμενοι δεν κατέβαλαν κανέναν φόρο στο ελληνικό Δημόσιο, ενώ 1.304.634 δήλωσαν εισοδήματα έως 1.000 ευρώ.
Σχεδόν το 50% (3,98 εκατ.) των φορολογουμένων δηλώνει εισοδήματα έως 5.000 ευρώ, κάτι που αφενός δείχνει το μέγεθος της φτώχειας στην Ελλάδα, αφετέρου καταδεικνύει το μέγεθος της φοροδιαφυγής, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται από τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς.

Με βάση τα ανωτέρω και προς απάντηση στα ερωτήματα του τίτλου, εκτιμώ πως ο σωστός όρος στην περίπτωση μου είναι : κρατικός μπάτλερ.

Μετά από εντολή του ιταλικού κοινοβουλίου, μία επιτροπή
διερεύνησε τα παράπονά και τις αναφορές κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της
Νάπολης της Ιταλίας, οι οποίοι διαμαρτυρόντουσαν εδώ και πολύ καιρό για αυξημένα περιστατικά θανάτου και βλαβών της υγείας τους. 

Μετά από πολύχρονη έρευνα οι επιστήμονες του Εθνικού Ινστιτούτου
Υγείας ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν τις αναφορές των κατοίκων και να
αποδείξουν ότι πράγματι οι θάνατοι είναι αυξημένοι και το ίδιο συμβαίνει σ’
ό,τι αφορά τον αριθμό των περιστατικών καρκίνου, και μάλιστα στα παιδιά και σε κάποιες σπάνιες μορφές του (όπως είναι ο καρκίνος του
εγκεφάλου).

Χωρίς να υπάρχουν αμφιβολίες, αυτή η θλιβερή πραγματικότητα
σχετίστηκε με το γεγονός ότι για πάρα πολλά χρόνια η Καμόρα χρησιμοποιεί τα
χωράφια και τις τοποθεσίες γύρω από τη Νάπολη ως παράνομες χωματερές, τόσο
οικιακών, όσο και βιομηχανικών αποβλήτων.

Με τις συχνές πυρκαγιές των σκουπιδιών, την διάβρωση του
υπεδάφους και την μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων, όλη η ευρύτερη περιοχή ( που
έχει και πολλά καλλιεργήσιμα χωράφια) έχει μολυνθεί με επικίνδυνες ουσίες, όπως
είναι το αρσενικό, ο μόλυβδος, το βιομηχανικό υγρό τετραχλώριο.

Οι παράνομες χωματερές αποφέρουν δισεκατομμύρια στην Καμόρα
και αποτελούν, όπως καταγγέλλουν οι Ιταλοί ένα στίγμα για τις βιομηχανίες του
Βορρά, που έναντι φτηνού τιμήματος ξεφορτωνόντουσαν για χρόνια τα απόβλητα τους,
αδιαφορώντας για το που αυτά κατέληγαν.

Όμως, το θλιβερό είναι ότι στη δική μας χώρα, ιδίως στην
επαρχία όπου υπάρχουν πολυάριθμες παράνομες χωματερές, ρίχνονται ανεξέλεγκτα
ακόμα και σήμερα απορρίμματα κάθε είδους, άνευ σημαντικού κέρδους και χωρίς να
υπάρχει ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο, τύπου Καμόρα, πλην  βεβαίως της πανίσχυρης
οργάνωσης με τον τίτλο “ δε βαριέσαι αδελφέ, τη δουλειά μου να κάνω χωρίς
να κουραστώ ή να μου κοστίσει και ….. για τους άλλους” που συνεργάζεται αποτελεσματικά με την
μειωμένη κοινωνική ευφυΐα μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού της χώρας. 

Συχνά τους καλοκαιρινούς μήνες αυτοί οι σκουπιδότοποι
σιγοκαίονται ασταμάτητα, σκορπώντας στον αέρα και στο έδαφος των γύρω περιοχών
διοξίνες, νοστιμεύοντας έτσι το γρασίδι που τρώνε τα πρόβατα ή τα κατσίκια και
τα λαχανικά των καλλιεργειών. Πόση διοξίνη δεν έχει καταναλωθεί σε κανονικά ή
εορταστικά γεύματα, και οι συμμετέχοντες σ’ αυτά όχι μόνο δεν το γνώριζαν,
αλλά και να αισθανόντουσαν ευτυχείς που απολάμβαναν το “ αγνό κατσικάκι από
το χωριό” που έφερε ο κουμπάρος ή αγόρασε ο καπάτσος νοικοκύρης.

( Αλλά και στην Αθήνα, τι έγινε η ιστορία με την ανεξέλεγκτη
καύση καλωδίων στον Ελαιώνα; Η μόλυνση του Ασωπού σταμάτησε; Τα τρόφιμα από τις
γύρω καλλιέργειες είναι ασφαλή;).

Δεν υπάρχει κάτι που κάνουμε στη φύση που δεν θα το
πληρώσουμε εμείς ή τα παιδιά μας. Η μόλυνση του περιβάλλοντος σκοτώνει και η
ευθύνη γι’ αυτό ανήκει σε μας και όχι στο κουαρτέτο. 

Πηγή της είδησης:  http://www.foxnews.com/health/2016/01/03/mob-dumping-contributes-to-higher-cancer-death-rates-in-italian-city.html

Η είδηση αφορά μία πρακτική που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια και που αν δεν ήταν για κλάματα, θα ήταν για γέλια: 

“Εγκρίθηκε σήμερα από τα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) αναφορικά με την έναρξη διαδικασιών πρόσληψης 585 ατόμων, επικουρικού προσωπικού, διαφόρων κλάδων και ειδικοτήτων (νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό) με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου, διάρκειας έως 12 μήνες.” ( Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ )

Προχθές “προσλήφθηκαν” 10 άτομα, μεγάλης ηλικίας στο νοσοκομείο μας για 4 μήνες, από πρόγραμμα επιδοτούμενο από τον ΟΑΕΔ ( ΕΣΠΑ;) με μηνιαίο μισθό 470 ευρώ.

Τελικά φαίνεται πως τα νοσοκομεία μας μπορεί να μην απέκτησαν καλή ξενοδοχειακή υποδομή, αλλά δουλεύουν πια σαν θερινά ξενοδοχεία πολυτελείας που προσλαμβάνουν προσωπικό μόνο στην περίοδο της “υψηλής σεζόν”.

Δεν μπορεί, όμως, θα υπάρχουν τρόποι για να σταματήσει αυτή η κατάσταση! Η πρόσβαση σε σύγχρονες και επαρκείς υπηρεσίες υγείας είναι στοιχειώδες ατομικό δικαίωμα του κάθε πολίτη ( και μάλιστα Ευρωπαίου).

Συχνά οι πορτοφολάδες χρησιμοποιούν συνεργάτες που απασχολούν το θύμα τους ενώ αυτοί κάνουν τη ληστεία. Στις ημέρες μας έγινε, απ’ ότι φαίνεται, μία από τις μεγαλύτερες ληστείες δημόσιου χρήματος και τους πολίτες φρόντισαν να τους απασχολούν με Παπαμιμίκους, γκρίνιες σε συμβούλια αρχηγών και κουραφέξαλα. Τις τράπεζες τις πήραν ξένα κεφάλαια στον “μπιτ παρά” και αυτό σημαίνει ότι 25 δισ κλάπηκαν από την τσέπη μας! 

Γιατί δεν μας αφορά κάτι τέτοιο; Γιατί δεν γίνεται διάλογος στη Βουλή, σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες; Κανείς λαλίστατος πολιτικός ή δημοσιογράφος δεν κρίνει πως απαιτούνται εξηγήσεις; Έλεος πια με τους γραφικούς κενολόγους της παρακμιακής Ελλάδας.

Σε μία προσπάθεια απάντησης για το συμβάν, διάβασα ένα άρθρο στην “Εφημερίδα των Συντακτών” που ισχυριζόταν ότι αυτή η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη από τους προηγούμενους. 

Δεν μ’ ενδιαφέρει αν είναι οι προηγούμενοι ή οι ηγούμενοι. Θέλω να μάθω πως έγινε η ληστεία και όλους όσους την επέτρεψαν ή τη διευκόλυναν. Και θέλω να μου το εξηγούν με λόγια απλά και κατανοητά, όχι με warrants, Cocos, Mokos και τα παρεμφερή. Όποιος δεν μιλά απλά, κάτι θέλει να συσκοτίσει.

Εγώ πάλι δεν θέλω να λένε οι άλλοι για μας: φτωχός λαός, χαζός, χαρά γεμάτος ( όπως προκύπτει από το άρθρο του Spiegel που έχει ως τίτλο: “Η μεγαλύτερη τραπεζική ληστεία στην ιστορία της Ελλάδας” και υπέρτιτλο: “Δισεκατομμύρια μείον για τους φορολογούμενους”

Στο τελευταίο τεύχος του έγκριτου περιοδικού British Journal of Medicine δημοσιεύεται μία εργασία με τίτλο : “Ποιες είναι οι συνέπειες όταν απεργούν οι γιατροί”.   Σύμφωνα με τα στοιχεία από πολυήμερες με μεγάλη συμμετοχή απεργίες που έγιναν σε διάφορες πόλεις και χώρες τα τελευταία 40 χρόνια, οι θάνατοι που καταγράφηκαν εκείνες τις περιόδους ήταν ίδιοι ή και λιγότεροι σε σύγκριση με τις ημέρες που οι γιατροί δούλευαν κανονικά.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πάντοτε υπήρχε προσωπικό ασφαλείας που κάλυπτε τις επείγουσες ανάγκες και φρόντιζε να μη υπάρξουν κενά στην περίθαλψη των ασθενών που είχαν ανάγκη άμεσης φροντίδας. Επιπλέον δεν απεργούσαν όλοι οι γιατροί μίας περιοχής. Τα ποσοστά συμμετοχής δεν ήταν 100%, εκτός μίας περίπτωσης ( όπου εκεί αυξήθηκαν οι θάνατοι). Όταν απεργούσαν οι νέοι γιατροί δούλευαν οι παλαιότεροι. Όταν οι δημόσιες δομές “έκλειναν”, οι ιδιωτικές παρέμεναν ανοικτές ( όπως εδώ στην Ελλάδα όπου η απεργία του δημόσιου τομέα είναι η “χαρά” του ιδιωτικού).

Και ενώ από την μελέτη φαίνεται ότι οι γιατροί δεν μπορούν να ασκήσουν πίεση (σύμφωνα με τη δύναμη που θεωρητικά έχουν στη διάθεση τους), κάτι που καθιστά τις απεργίες τους λιγότερο ανταγωνιστικές, από την άλλη προσφέρει επιχειρήματα για την διεξαγωγή τους, στο βαθμό που ο πληθυσμός δεν πρόκειται να υποστεί βλάβη στην υγεία του απ’ αυτές.   

Ειλικρινής διάλογος με αντιπαραβολή στοιχείων και επιχειρημάτων, νηφάλια διάθεση και κοινό έδαφος αξιών και προϋποθέσεων για τον τρόπο άσκησης και την αμοιβή του ιατρικού επαγγέλματος, αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπάρχει συμφωνία και να μην φτάνουμε σε απεργίες γιατρών, που ούτε τους ίδιους, ούτε την Πολιτεία συμφέρουν. 

Προσωπικά έχω να απεργήσω για περισσότερο από 25 χρόνια. Νεαρός, ως ενεργός στα του κλάδου μου γιατρός, συμμετείχα στις απεργίες της Ε.Ι.Ν.Α.Π, αλλά με το δικό μου, ιδιόρρυθμο, τρόπο. Δηλαδή, δήλωνα στο γραφείο προσωπικού ότι είμαι απεργός και συνέχιζα να δουλεύω κανονικά στο νοσοκομείο χωρίς να φοράω την άσπρη μπλούζα μου.

Κύρια αιτία της αρνητικής στάσης μου για αποχή από την εργασία είναι πως από αυτήν θίγονται μόνο οι ασθενείς, οι οποίοι είναι και οι μόνοι από τους οποίους δεν εξαρτάται η επίλυση των ιατρικών αιτημάτων. Για το κράτος (που είναι ο εργοδότης) η απεργία είναι βούτυρο στο ψωμί του: μειώνει τα έξοδα μισθοδοσίας, κάτι που ποτέ δεν το έβλαψε.

Και ενώ η έρευνα τεκμηριώνει ότι κανείς δεν κινδυνεύει, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η αναβολή της εγχείρησης είναι μία μεγάλη ταλαιπωρία για τον ασθενή και τους συγγενείς τους. Και σε κάτι τέτοιο δεν θα ήθελα να αισθάνομαι συνένοχος. Από την άλλη στην εποχή μας οι συνθήκες εργασίας μας

έχουν διαταραχθεί σοβαρά, οι μισθοί μας έχουν ισοπεδωθεί, το ασφαλιστικό ταμείο μας λεηλατήθηκε, οι συντάξεις μας κατακρημνίστηκαν. Θα πρέπει να μείνουμε αδρανείς; Δεν πρέπει να ακουστεί η άποψη μας;

Να λοιπόν και πάλι το δίλημμα: Απεργώ ή όχι;